Fukushima αγάπη μου!


''FUKUSHIMA''

Fukushima αγάπη μου!

Εικοσιπέντε χρόνια μετά το καταστροφικό ατύχημα στο «...κακοσυντηρημένο, αφερέγγυο, ύποπτο σοβιετικό...» πυρηνικό εγοστάσιο του Chernobyl στην Ουκρανία (1986), η τραγωδία στο υ π ε ρ σ ύ γ χ ρ ο ν ο αδελφάκι του στη Fukushima της Ιαπωνίας μετά το σεισμό των 9 ρίχτερ και το τσουνάμι που τον ακολούθησε, έρχεται να μας ξυπνήσει από το γλυκό όνειρο της ασφαλούς υψηλής τεχνολογίας που την απολαμβάνουμε σαν σε διαφήμιση, χαλαροί στα living room μας. Το παραισθησιογόνο σενάριο που θέτει σαν μόνη προϋπόθεση για μια ζωή γεμάτη με ηλεκτρικές συσκευές, μηχανήματα και αυτοματισμούς, την ύπαρξη χρημάτων για την αγορά τους και την εξόφληση του λογαριασμού του ηλεκτρικού ρεύματος, αρχίζει να φαίνεται ουτοπικό.

Είναι σαφές πως η καταστροφικότητα των φυσικών φαινομένων και των ατυχημάτων δεν είναι ανάλογη μόνο του μεγέθους των, αλλά και του μεγέθους και της ποιότητας των τεχνολογικών εγκαταστάσεων που θα συναντήσουν στο πέρασμά τους. Ο αριθμός και η έκταση των υποδομών που είναι πλέον αναγκαίες για την ομαλή λειτουργία της ανθρώπινης κοινωνίας έχουν αυξηθεί υπερβολικά. Απαιτούνται τεράστιες ποσότητες ενέργειας και πρώτων υλών και αναρίθμητες εργατώρες τόσο για την κατασκευή τους όσο και για τη συντήρησή τους, διαψεύδοντας τις υποσχέσεις τους για μια διαβίωση ευκολότερη, με λιγότερο μόχθο. Το άγχος και το υπερφορτωμένο ωράριο του σύγχρονου τρόπου ζωής το επιβεβαιώνουν. Ταυτόχρονα, η πολυπλοκότητα αυτών των κατασκευών τις κάνει ιδιαίτερα ευάλωτες στα τεχνικά και φυσικά απρόοπτα, ενώ τα δομικά και λειτουργικά συστατικά τους (χημεία, ραδιενέργεια, ρύποι) τις καθιστούν άκρως επικίνδυνες για το περιβάλλον και την ανθρώπινη υγεία. Οι απαιτήσεις μας για διαρκώς περισσότερη ενέργεια και πιο εξελιγμένες τεχνολογίες καθώς και η βουλιμία μας για οικονομικά οφέλη, μας έχουν κάνει ανησυχητικά ριψοκίνδυνους.

Τελικά το πρόβλημα, εκτός από τεχνικό, οικονομικό και περιβαλλοντικό καταλήγει να είναι και βαθειά ψυχικό. Το τελευταίο προκύπτει σαν συνέπεια της εξάρτησής μας από τα τεχνολογικά μέσα που χρησιμοποιούμε, όχι μόνο για τις πρακτικές μας ανάγκες, αλλά και για την υποστήριξη της κοινωνικής μας ταυτότητας, ακόμα και για τον υπαρξιακό μας αυτοπροσδιορισμό. Εύκολα διαπιστώνουμε πως κάθε νέα τεχνολογία που αποκτούμε μετατρέπεται αυτόματα σε έναν παράγοντα χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε πλέον να επιβιώσουμε, αλλά και χωρίς τον οποίο δεν γινόμαστε κοινωνικά αποδεκτοί, γεγονός που επηρεάζει καθοριστικά και την αυτοεκτίμησή μας. Κάθε διευκόλυνση μεταμορφώνεται σε μιαν εξάρτηση, σε μιαν αναπηρία, που προσπαθούμε στη συνέχεια να ικανοποιήσουμε με κάθε κόστος.

Είμαστε, όλο και περισσότερο, αυτά που έχουμε! Ο άνθρωπος, αντί για κυρίαρχος του ΕΙΝΑΙ, εξελίσσεται σε τοξικομανή του ΕΧΩ!